O CAMIÑO MÁIS BTTRANO III

ETAPA 3. PALAS DE REI – SANTIAGO . 69 KILÓMETROS
Etapa rompepernas de novo , constantes ascensos e descensos por vales e rios que desembocan no Tambre . Paso fugaz por Melide e continuar ata que paramos en Boente para reagruparnos e deixala sinatura do noso paso pola localidade feito do cal se encargou neste caso Hermínio cunha caligrafía digna do mellor escribano . Ó pasar Arzua paramos a almorzar uns bocatas e unhas cañas que ben as tiñamos gañadas , pois íamos sobre o mellor dos horarios previstos .
Na nosa ruta coincidimos todo o dia cunha expedición que viña facendo o camiño correndo dende León , por relevos ata o monte do Gozo dende onde xa baixarian todos xuntos ata a catedral , e que tiñan un ritmo impresionante , xa que ian á par de nós , eso si eles non paraban nas tabernas , incluso apostamolo pulpo con eles , sabedores de que iamos a gañar , ó remate coincidimos todos xuntos no monte do Gozo , e claro dende ahí xa non tiñan nada que facer polo cal , como bos anfitrións galegos deixamos sen efecto a aposta .

Antes de O Pino un novo reagrupamento para recuperar forzas e tomala última do camiño . A próximidade da chegada a Compostela facía que Cobas e Hermínio alentasen ó grupo coas suas mensaxes de ánimo e de xubilo polo obxectivo cumprido e así foi que no preambulo á chegada , e no monte onde se divisan as torres da catedral sucederonse os abrazos , as felicitacións e as fotos de rigor , ata algún ofreceu a súa montura o Santo Apostolo “jindando” con ela en tan solemne lugar .
So quedaba descender ata o remate do camiño na praza do Obradoiro , onde de novo voltaronse a repetilas esceas do monte do Gozo , e donde nos emprazados mutuamnete para novas xuntanzas ,como a do próximo 6 de Nadal , data na cal faremolo tramo entre Negreira e Fisterra .
A sorte estivo do noso lado todo o camiño , nin roturas nas monturas , nin auga dende o ceo , nin percance algún salientable , eso si , como se o Santo estivera detrás desta “dicha” , foi collela compostela e comenzar a abrilo ceo e descargala auga dos sete mares , ¡¡¡¡ pero nós xa tiñamolo obxectivo conquerido !!!! .

Non podíamos rematala fazaña sen adorar ós deuses Baco e Neptuno , degustando unhas cuncas de viño e un bo polbo antes de chegar a casa e poñelos dende longos ós que aqui quedaron e non forón da partida .
O camiño de Santiago xa non voltará a selo mesmo logo do paso dos bttranos de Negreira que foron deixando o nome da nosa localidade por todo ó alto alí por onde pasaron .
Isto non fiso máis que empezar , continuará ...................... .