A RUTA DAS ALDEAS ABANDOADAS

Imola denominar así , por ser durante moito tempo o alcume que por desgracia recibiron , xa que o feito dos movementos migratorios así as deixaron , orfas dos fillos da terra . Máis cousas dos tempos , agora dende uns anos voltan a cobrar vida , fruto das modas , da volta ás orixes ou da procura da tranquilidade perdida . Lobios e Pontevedra formarán parte da nosa ruta .
Dez da mañán , e a xente con dudas , pero finalmente xuntamonos cinco intrepidos aventureiros que a eso das 10:30 saimos do local de costume , o bar Suarez , para iniciar un xoranda espectacular que sorprendeu a máis de un polas impresionantes paisaxes polas que discurriu a marcha .
Deixaremos o noso Val para adentrarnos gañando pouco a pouco altitude , as zonas montañosas e atopala fermosura definitiva .
Tralo paso obrigado polo pazo do Cotón na carreira de San Mauro , e xa de cheo no antiguo camiño Real , imos segurir por él ata A Pena onde o deixaremos para xirar en dirección ó Gorgal .
Un primeiro tramo difícil e con zonas técnicas , debido ós recentes temporais , que fixeron que atopemos moita auga , barro , pedra solta ,e unido a que sempre iremos subindo ata acadala subestación do parque eólico , fai que comencemos polo máis difícil do que nos atoparemos na matinal dominical .
Xa chagados ós montes da Pena , un dos vértices xeodésicos do noso Val , e preto do que pasaremos , agora so nos quedará disfrutar desta altiplanicie , a que de Pedralonga nos aproximará a Barbazán , rodar , rodar e rodar , inspirando e empapandose da paisaxe .
Antes de chegar a Barbazán imos dar un pequeno rodeo para admirar unhas vistas de luxo a Serra do Barbanza , o Tambre e as ladeiras que o cobixan , San Xoán do Carballoso , en fín , dificil de describir no negro sobre blanco . Esperanos Lobios (cobertizo , especie de alpendre) , e acollenos cun silencio e unha paz que case che fai tremer , acabaremos bebendo das suas augas , para retomala marcha ata esta vez si , logo de pasar por Lueiro ata Barbazán , xa estamos na terra de cursos de auga encaixados entre barrancos .
Apetece visitalo bar local para repoñelos esgotados recepintes das nosas monturas , ó mesmo tempo que as deixamos descansar un intre , mentrás nós ............ .
Esperanos Pontevedra , previo paso polas terras de Liñaio , descendemos cara o Tambre , cruzamos afluentes , baixamos , baixamos (para iso xa antes subimos) , atopamonos cos cazadores dunha batida , e apurámola marcha non vai ser que nos confundan co máis astuto dos animais da nosa xeografía , nós os sentidos hoxe xa os temos finos e as sensacións moi vivas como o raposo , por iso alonxamonos cara os Maois , o Grande e o Pequeno , para así chegar por fín a Pontevedra .
Neste lugar está testemuñada unha vella ruta de peregrinación (voltamos a ser peregrinos , algún ata xa ten o aspecto) , asociada a un antigo camiño, capela con hospedaría, e a ponte de Pontevedra, e posible que esta ponte e camiño estivesen a veira dunha antiga vía secundaria de época romana que conectaría coa vía principal o sector norte da Península de Barbanza.
Xá so nos queda rematala xornada , logo dos coarenta kilómetros realizados , como de costume no Suarez , con Bienvenido apurando a Xulia , “ eses callos para estes esforzados , que de boa gana iria eu con vós, pero de coche da apoio . ¿Unhas cañiñas como sempre ? " . Como agradeceriamos este tente en pe , mediada a ruta , pero todo se andará que ainda estamos comenzando.
Agora aparecen polo bar os que non se presentaron na saída , e logo de vernos denotase unha envexa sana nas suas facianas e o desexo de vir na seguinte ocasión , pero chegado o dia Dios dirá , nós alí estaremos , desexando ser cantos máis mellor e abertos a todo o mundo . Podese decir iso tan socorrido “non nós mires unete” . Xa o sabedes Domingos ás dez saída do Suarez , sempre que o tempo o permita , alí estaremos prestos a conquerir novas metas .
+FOTOS AQUÍ